ฟุ้งซ่าน

เฮ้อ...............

เคยมั้ย อยู่เฉย ๆ ก็เหม่อลอย เคว้งคว้าง อะไรที่มีก็เหมือนไม่มี

บางทีก็อยากจะน้ำตาไหลพราก ๆ ไปเลย แบบไม่มีเหตุผล

ชีวิตคนเราเกิดมาเพื่ออะไร

ทำไมเราต้องดิ้นรนกับอะไรต่าง ๆ นานา

ทำไมความต้องการของเราบางทีก็มีสิ้นสุด บางทีก็ไม่รู้จักพอ

ทำไมบางทีก็ปลงตก บางทีก็สิ้นหวัง

แต่บางทีก็มีความหวังเหลือเกิน

มองโลกในแง่ดีเพื่อให้ตัวเองมีความสุข

หรือมองโลกในแง่ร้ายเพื่อให้จิตใจเราเป็นทุกข์

ทำไมคนเราถึงมีความแตกต่างกันหลายอย่างเหลือเกิน

จิตใจ ความรู้สึก อารมณ์ มันเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้หรือเป็นสิ่งที่เรากำหนดเองได้

ทำไมคนบางคนไม่มีอะไรถึงได้มีคุณค่ามากมาย

ขณะที่บางคนที่มีอะไรมากมาย แต่กลับไม่มีค่าอะไรในสายตาบางคน

ความสุขของคนเราเกิดจากความสุขทางจิตใจ

แล้วความสุขทางจิตใจของคนเราก็เกิดจากผู้คนรอบข้าง

ความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ มีผลทางจิตใจต่อใครหลายคน

ขณะที่ใครหลายคนมองเป็นเรื่องไม่สำคัญ

เรื่องไร้สาระของใครบางคน อาจเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่สำหรับใครบางคน

คนบางคนแสดงความเศร้าออกมาโดยการเรียกร้องความสนใจกับคนที่ตัวเองแคร์

ขณะที่บางคนอาจจะแค่อยากซ่อนความเศร้าไว้เงียบ ๆ ในใจคนเดียว

บางคนอยู่มีความสุขกับความรักที่ไม่หวือหวา

แต่บางคนต้องการความรักที่เต็มเปี่ยม

บางคนจะเห็นค่าเมื่อขาดสิ่งนั้นไป

และก็อีกหลายคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ความรัก

บางคนมีความรักแต่ไม่แสดงออก

ขณะที่บางคนเรียกร้องการแสดงออกมากมาย

เฮ้อ...........มีชีวิตมันก็เหนื่อยยังงี้เอง.....