รักทางอินเทอร์เน็ตมีจริงเหรอ

รักทางอินเทอร์เน็ตมีจริงเหรอ

ผมมีคนรู้จักอยู่คนนึง รู้จักทางอินเทอร์เน็ต ก็ปัจจุบันก็เป็นเพื่อนกันเจอกัน คุยกันได้อย่างสบายใจ

แต่ที่แปลกคือ เรื่องของเพื่อนผมคนนี้นี่สิ เค้าก็มีแฟนที่รู้จักกันทางอินเทอร์เน็ตเช่นกัน และที่แปลกไปกว่านั้น(สำหรับผม) คือเพื่อนผมกับแฟนเค้าไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเจอตัวเป็น ๆ และติดต่อกันผ่านทางข้อความมือถือและ msn เท่านั้น และทำไมยังช่างกล้ามาบอกว่ารักกันเป็นแฟนกันซะอีกนะ ในความคิดผม ผมรู้สึกมันตงิด ๆ กับความรักที่ไม่เคยเจอตัวกัน

 จับต้องไม่ได้ แทบจะอารมณ์ความฝันแล้วเนี่ย จะเรียกว่ารักทางใจก็ได้ เแต่มันน่าจะเกิดขึ้นกรณีเรามีแฟนรู้จักเจอกัน

ตัวเป็น ๆ มาก่อน แล้วต่อมาเราห่างกันแล้วคิดถึงทางใจ หรืออีกกรณีน่าจะเป็นแบบเราไม่เคยเจอกัน ติดต่อคุยกันถูกคอ

ทางเนต แล้วสุดท้ายมาเจอกัน รักกันเป็นแฟน แต่สองคนนี้ไม่เจอ แต่รัก และตกลงเป็นแฟนกันทั้งคู่ มียังงี้อีกวุ้ย

  ผมเลยได้ขออนุญาตทั้งสองคนถามคำถามเสือก ๆ ละลาบละล้วง (ทางจิตใจ) เพื่อให้คลายความเสือกและความสงสัยในจิตใจผมมันหมดไป   ลองอ่านดู ๆ สมมติว่าเพื่อนผมชื่อ “มิว” แฟนเค้าชื่อ “โต้ง” นะ

(ประโยคในวงเล็บ เป็นความเห็นผมเอง ฮ่า ๆ)

คำถาม --  การที่คุณสองคนรักกันทางอินเทอร์เนตเท่านั้น โดยไม่เคยได้ยินเสียงหรือเจอตัวเป็น ๆ คุณคิดว่าพอมั้ย สำหรับการคบกันแบบแฟน ถ้าไม่ พอ คุณต้องการแบบไหน

นายมิว – ก็คิดว่าพอในระดับนึงนะ แบบให้คำปรึกษา ที่พึ่งทางจิตใจ แต่ถ้าให้เป็นแฟนแบบจริงจัง   คบแค่นั้นไม่พอหรอก        มันต้องศึกษาตัวตนที่แท้จิงกันด้วย  แค่ข้อความผ่านจอคอมบางทีมันตัดสินอะไรไม่ได้  

 ( ชิ ทำมาพูด แล้วกล้าบอกได้ไงเป็นแฟนกัน)

โต้ง -- ในความคิดเรา ถ้าถ้าเราพอใจอยู่แค่ตรงนั้น มันก็พอ เราไม่ต้องการความสุขทางกาย

          ถ้าความสุขทางกายมันแลกกับหลายๆสิ่งที่เราต้องเสีย เราก็ไม่อยากคิดว่ามันคุ้มรึเปล่า

          แต่ก็อดเอามาเปรียบเทียบไม่ได้อยู่ดี  (แลกไรวะ ตูคิดไม่ออก นึกว่ามีแต่ได้กับได้ อิอิ)

คำถาม -- ความรักที่เป็นอยู่ คือแฟนใช่มั้ย แล้วนิยามของแฟนคืออะไรในด้านการปฏิบิติทางใจและกาย

โต้ง -- นิยามเรา  ทางใจ อย่างแรก คือรัก เราตอบไม่ถูกหรอกว่ารักคืออะไร

         ทางกาย คือ ดูแล เอาใจใส่กัน ไม่ต้องมาก แค่อยากให้เรารู้ซักนิดว่าเป็นคนสำคัญ ก็พอแล้ว

มิว –คนที่เป็นแฟนกันเค้ารู้สึกกันแบบไหนอะ   ถ้ารู้สึกแบบหวงแหน รู้สึกว่าเค้าเป็นคนสำคัญ รู้สึกเป็นห่วง

 แคร์ความรุสึกกัน  เราก็ใช้คำนั้นได้นะ เพราะเรามีให้เค้าแบบนั้นทุกข้อ

แต่ถ้าหมายถึงเดินจูงมือ ดูหนัง เอากันมันก็คงเรียกแฟนม่ายได้อะ

มันให้ความรู้สึกทางใจม่ายต่างจากคนทั่วไปที่เป็นแฟนกันทุกอย่าง  เราว่าเราใช้คำนั้นได้นะ

คำถาม --จากที่ตอบมาคือคุณสองคนรักกันแล้ว แสดงว่ารักกันจากแค่ข้อความเท่านั้นถูกมั้ย

                      แสดงว่าข้อความสามารถสื่อถึงความรักทั้งหมดทางจิตใจได้สิ

มิว – เราว่ามันสื่อได้นะ  ดูอย่างตอนคนที่รักส่งเมสเสจหวานๆมาหา มันรุสึกประหลาดๆ อมยิ้ม มีความสุขนะ

             เราว่ามันสื่อได้ แต่บางที่มันก็สื่อผิดอารมนะ บางที่สื่ออารมล้อเล่น  มันคิดจิงซะงั้น

โต้ง – เราว่าก็สื่อได้เกือบทั้งหมด  บางทีถ้าคุยด้วยคำพูดอาจจะคบกันมาไม่ถึงนี่กะได้นะ

คำถาม  -- แล้วปัญหาของคุณคืออะไร ถึงได้มีการเลิกกันหลายครั้ง ถ้าคุณเห็นว่ามันคือความรักแล้ว

โต้ง—ไม่มีเลยซักครั้งที่กรูจะคิดเลิก (โห โบ้ยให้อีกฝ่ายตอบ โคตร ๆ)

มิว --เพราะความเหงา มนุษย์เป็นสัตว์สังคมบนโลกอยู่คนเดียวม่ะได้ มันจะมีอารมที่โหยหา ไขว่ขว้า

         ต้องการ สัมผัส ไรแบบนั้น พอมีคนที่เรารัก เค้าให้เราไม่ได้  เราก็ไขว่ขว้าที่อื่น

          แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า จิตใจมันสำคัญกว่าร่างกาย  ถึงได้กลับมาตายรังอยู่ทุกครั้ง  ไปไหนม่ายรอด

  พอผ่านอารมณ์ไขว่ขว้ามาได้ ก็จะรู้ว่าที่ผ่านมามันโง่  อารมณ์ชั่ววูบนะ  แต่มันก็ขาดไม่ได้หรอกนะ เรื่องสัมผัสอะ              ทางกายอะ มันต้องไปด้วยกัน สักวันถ้ามันถึงจุดที่แบบถวิลหาสุดๆ  จิตใจก็คงฉุดไม่อยู่ละมั้ง (ตอบออกแนว บ้ากาม+น้อยใจมาก)

คำถาม -- แล้วทำไมคุณถึงไม่สามารถเจออีกฝ่ายได้ แม้คุณจะรักและไม่เคยคิดจะเลิกก็ตาม

โต้ง – ขอไม่ตอบ  (จบกันเลยวะ คำตอบเนี่ยหละที่จะบ่งบอกถึงว่าเหตุผลที่ไม่เจอกันมันเพียงพอแล้วเหรอ แล้วสุดท้ายตูก็คาใจดังเดิม เวรกรรม)

มีหลายประเด็นให้น่าคิดว่าทำไมนายโต้งไม่อยากเจอ อันนี้จากเดาเอานะ แต่มีเป็นข้อ ๆ เลย

-          นายโต้งขี้เหร่ อัปลักษณ์ ไม่กล้าเจอ ขาดความมั่นใจ กลัวอีกฝ่ายไม่ยอมรับ

-          มีการโกหกอะไรบางอย่าง แต่มีการพูดคุยกันจนรู้สึกจริงใจมาก ๆ แล้ว เลยไม่กล้าบอกความจริงไป

        เพราะเจอกันเป็น ๆ อาจมีการจับได้ว่าโกหก

-          นายโต้งเป็นโรคร้าย (ป่าว แช่งนะเออ) ไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียใจ

-          นายโต้งยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ การเจอกันมันเป็นการเปิดเผยมากเกินไป

วุ้ย มีอีกเยอะที่จะเดากันไป สุดท้ายมันก็เป็นเรื่องของคนสองคนจริง ๆ ไม่มีใครเข้าใจกันเรื่องเหตุผลในความรักได้ดีเท่าคนสองคนอยู่แล้ว แต่ผมอยากจะบอกว่าความรักเกิดจากความพอใจทั้งสองฝ่าย ถ้าอีกฝ่ายไม่พอใจ 

แล้วเราพอใจว่ามันเพียงพอทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายยังต้องการ และสิ่งที่ต้องการมันเป็นข้อจำกัดจากจิตใจเราเอง มันยากเหรอที่จะลบข้อจำกัดที่เราสร้างขึ้น เพื่อคนที่เรารักจะได้มีความสุข และถ้าคนที่เรารักมีความสุขเราจะไม่ยิ่งสุขไปกว่านี้เหรอ จากความรู้สึกของผม ผมก็พอเข้าใจถึงการปิดตัวเองประมาณนี้ แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไป ผมถึงได้รู้ว่า 

ความประสาทหรือระแวงในบางอย่างมันไร้สาระและทำให้เราหมดโอกาสในการเจอคนดี ๆ อีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นคนในสังคมที่เราพบปะพูดคุยหรือคนในอินเทอร์เนตก็ตาม เพราะถ้าเราไม่เริ่มเรียนรู้ที่จะเปิดใจแล้วจะมีใครอยากจะเปิดใจให้เรา อยากให้สองคนนี้เจอกันสมหวังแบบในหนังจังเลย แต่ชีวิตจริงมันคงอาจต้องห่างกันไปในอนาคต 

เพราะฝ่ายนึงไม่อยากเจอ อีกฝ่ายยินดีเจอ แล้วก็รักกัน ธรรมชาติคนยังไงก้ต้องทั้งกายและใจมันถึงจะสมบูรณ์ในความคิดของผม ไม่ใช่ว่าหมายถึงเอากันได้หรือต้องกอดกัน แต่คนเราก็น่าจะต้องการทั้งรูปธรรม นามธรรม ยิ่งพูดยิ่งยาว สรุปผมดีใจที่รักกัน แต่ผมเข้าข้างนายมิว เนื่องจากนายโต้งรักแต่ไม่ยอมเจอ เพราะเหตุผล??? จบ