ถ้าถามคำนิยามของคำว่าว่า “เพื่อน” มันมีหลายแบบมากบางทีผมก็สับสนกับประเภทของเพื่อน ว่าเพื่อนที่มีมันเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว หรือเพื่อนตาย
เพราะถ้าจะมาบอกว่าจะมีเพื่อนคนไหนจะมาตายแทนเรา มันออกแนวเวอร์และเพื่อนต้องรักกันสุดยอด
และเราจะตายแทนเพื่อนเหรอ ก็คงไม่ ถ้าจะตาย ขอตายแทนพ่อแม่พี่น้องซะดีกว่า
งงเหมือนกันว่า ทำไมเราเข้าไปเรียนในที่ใหม่ ๆ เข้าไปทำงานที่ใหม่ เราก็จะกังวลเล็กน้อยว่าเราจะมีเพื่อนที่สนิท หรือคนที่สามารถคุยด้วยมั้ย แล้วก็ไม่เห็นต้องพยายามหาเพื่อนที่เราอยากคบ เพราะสุดท้าย คนที่สนิทกลุ่มเดียวกัน มันจะเข้าหาจับกลุ่มกันได้เองโดยปริยาย
ตอนนี้ที่นึกออกผมมีเพื่อนหลายแบบ (ไม่นับคนรู้จักเฉย ๆ นะ ) เช่น
เพื่อนที่เราว่าง ๆ เราจะโทรหาได้ ยามไม่มีไรทำ
เพื่อนที่เราอยากไปไหนมาไหนด้วย ไปเที่ยวด้วยแล้วสนุก มีความสุข แต่ไม่เคยคุยอะไรกันลึกซึ้ง
เพื่อนที่เรานาน ๆ เจอที แต่เรามีปัญหาไร เราจะนึกถึงคนนี้
เพื่อนที่นิสัยดี ๆ เป็นที่พึ่ง ยามเรานึกถึง แต่ปกติเราก็ไม่ได้ติดต่อ (หวังว่าจะนึกว่าเราเป็นเพื่อนนะ)
เพื่อนในกลุ่มที่เราก็คุยด้วย แต่ไม่สนิทมากมาย ซึ่งในกลุ่มเพื่อน มันก็ต้องมีคนที่สนิทสุดในกลุ่มของเพื่อนอีกที
ฯลฯ
รายชื่อเพื่อนในโทรศัพท์บางคน ผมแอดเบอร์ไว้ แต่ไม่เคยโทรคุย แล้วเราจะแลกกันทำไมเนอะ อิอิ บางทีพอนึกจะโทรหาใครเล่น ๆ กลับพบว่า รายชื่อมากมาย แต่มีไม่กี่คนที่เรามักจะโทรหา
ยามที่เราสุขเราจะเหมือนมีเพื่อนมากมาย แต่ยามที่เราทุกข์ เราถึงจะพบว่า คนไหนกันแน่ที่เป็นเพื่อนของเรา ที่เราสามารถพึ่งพาทางจิตใจได้
เพื่อนกันไม่ต้องมีฟอร์ม ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องพูดอะไรมาก ก็เข้าใจกันง่าย
คนนิสัยดีมาก ๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเรา
เพื่อนที่ดีมันกำหนดไม่ได้ ว่าต้องเป็นแบบไหน คนมันจะใช่ มันก็คือใช่ (คล้าย ๆ แฟนเลย ฮ่า ๆ)
ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าเพื่อนผมเป็นเพื่อนประเภทไหน แต่ก็ไม่สำคัญ เพราะยังไงผมก็ดีใจที่ผมมีเพื่อนที่ดี
และเค้าก็สามารถพูดได้ว่า ผมเป็นเพื่อนที่ดีด้วย แค่นี้ก็ดีใจมากแล้วเนอะ
No comments:
Post a Comment
Comments are welcome, in English or Thai (I can't read anything else). Anonymous posting is discouraged, unless you'd like to give yourself a name at the bottom of your post, so we can tell who you are.