อึดอัด อับอาย ที่เป็นเกย์

น่าแปลกมากที่ผมยอมรับตัวเองว่าเป็นเกย์ได้ ไม่ได้รู้สึกทุกข์

แต่ผมกลับยอมรับตัวเองกลับสังคม กลับคนรอบข้าง

ไม่ว่าจะเป็น พ่อแม่ ญาติ เพื่อนร่วมงาน เพื่อนสมัยเรียนไม่ได้

เป็นเกย์ที่หลายคนพูดกันไม่ใช่เป็นโรค

แต่ผมกลับอายคนอื่นเหมือนผมมีหาง หรือเขางอก เหมือนเป็นโรคที่เปิดเผยไม่ได้

 สมัยเรียน ถ้าครูหรืออาจารย์พูดถึงเรื่องเกย์ แม้จะไม่ได้ดูถูก ผมกลับหน้าชา เหมือนถูกตบ รู้สึกร้อนตัววูบวาบ

ถ้ามีคนรอบข้างพูดถึงเกี่ยวกับเกย์ ในบางอารมณ์มันก็ยากเกินกว่าจะทำมึนเหมือนทุก ๆ ที มันรู้สึกอึดอัด

หน้าแดงวูบขึ้นมา เคยมีหลายครั้งที่อยู่ในสถานการณ์นี้ ก็พยายามฝึกไม่ให้ตัวเองรู้สึกร้อนตัว อับอายในใจ แต่มันก็มักจะทำไม่ได้
 
มีหลายทางที่เราจะหลุดพ้นจากความรู้สึกเช่นนี้ คือ การยอมรับความจริง เปิดเผย แต่ผมไม่ทำ เพราะไม่ใช่กลัวคนอื่นรับไม่ได้ แต่ผมเองที่รับไม่ได้ที่เราต้องยอมรับกับคนอื่น ทั้งที่ผมยอมรับว่าตัวเองเป็นได้
 
อีกทางก็คือ หลีกเลี่ยงออกจากสังคม เช่น หนีไปให้ไกลจากสังคมเดิม ที่เราเคยอยู่มา ให้พ้นจากเพื่อนสมัยเรียน ญาติพี่น้อง ครอบครัว แต่ถ้าเราหนีไป เราก็จะต้องพบสังคมใหม่ ๆ อยู่ดี เพราะงั้นจะหลีกเลี่ยงไปทำไม ยกเว้นหนีไปตายแล้วเกิดใหม่ อาจหนีพ้น ฮ่า ๆ
 
เพราะฉะนั้นอีกทางก็คือ ต้องอยู่ตามปกติ โดยต้องฝึกความหน้าด้าน หน้าทน ความชินชา ความเข้มแข็ง

เพราะเราก็คือเรา ที่เราตัดสินใจว่าจะมีชีวิตในลักษณะแบบนี้
 
แน่นอนว่าความสุขมีไม่เต็มที่ แต่จะว่าไป จะมีสักกี่คนที่มีความสุขสมบูรณ์ในทุกด้าน

และก็แน่ยิ่งกว่าแน่ ที่การปิดบัง ไม่เปิดเผย มันไม่มีทางทำให้เราสุขได้เต็มที่

คนที่มีความลับไม่ว่าเรื่องไหน จะไม่มีวันสบายใจหรอก
 
ความลับบางอย่างเปิดเผย แล้วสบายใจ แต่บางอย่างเปิดเผยไป ก็อาจจะทุกข์ใจมากขึ้น

เพราะงั้นเรื่องอะไรจะมาสร้างความทุกข์ใจให้ตัวเอง จริงมั้ย
 
คนที่ยอมรับเกย์ได้มีมากมายก็จริง แต่คนที่ยอมรับด้วยใจจริง โดยไม่นึกไม่แบ่งแยก

เหมือนมองว่าเราเป็นชาย หญิงแท้คงยากมาก

 การที่เค้าไม่รังเกียจเรา เค้าใจกว้าง ก็ไม่สามารถช่วยเราในด้านจิตใจได้เลย ตราบใดที่เรายังมีปมด้อยในตัวเอง
 
ถึงยังไงการไม่เปิดเผย ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีสุดสำหรับผม ณ ตอนนี้ แม้จะไม่สุขมากมาย

แต่ก็ไม่ทุกข์เต็มที่เหมือนกันหละน่า (แล้วจะมาบ่นพร่ำเพร้อทำไมเนี่ย อิอิ)