เพื่อน...กูรักมึงวะ (Bangkok Love Story)

ได้มีโอกาสไปดูหนังเรื่องนี้มา ก็ขอเล่าตามความรู้สึกส่วนตัวแล้วกัน

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชายสองคน คนนึงเป็นมือปืนรับจ้างฆ่า แถมเลือกฆ่าแต่คนดีซะด้วย (คนดีเหลือเกิน -*-) 

มีชีวิตบัดซบอีกต่างหาก เพราะมีน้องชายและแม่เป็นเอดส์ ซึ่งยิ่งไปกว่านั้นยังติดมาจากพ่อเลียงทั้งคู่ อย่าพึ่ง งง จะอธิบายให้ฟัง คือว่า แม่มีอะไรกับแฟนตัวเองมันเรื่องปกติ ส่วนน้องชายพระเอกโดนพ่อเลี้ยงข่มขืน เลยเอดส์ทั้งคู่ เฮ้อ....
 
ตัวเอกสองคนในหนังมาเจอกันจากที่ไอ้มือปืนคนนี้ (ชื่อเมฆ) ได้ถูกจ้างให้ไปฆ่าพระเอก (ชื่ออิฐ)
แต่ไป ๆ มา รู้ว่านายอิฐเป็นคนดี นายเมฆเลยฆ่าไม่ลง โอ้โห พระเอกที่แสนดี

ทั้งสองเลยพากันหนีหัวซุกหัวซุนจากผู้จ้างฆ่าและสมุนออกมากบดานอยู่ที่ตึกเก่า ๆ อาจเป็นห้องพระเอกก็ได้

แล้วก็ไม่มีที่มาที่ไปหรือผูกพันธ์อะไรมาก อยู่กันสักพัก (ไม่ทราบว่ามองตากันกี่วันกี่คืน เดาไม่ออก)ชายหนุ่มทั้งสองก็ลงเอยได้เสียกัน แต่พอมีอะไรกันปุ๊ป

นายเมฆก็เกิดปมทางจิตใจขึ้นทันทีว่า ตัวเองกำลังสับสนทางเพศอยู่ รับไม่ได้ที่ไปปล้ำผู้ชาย ส่วนนายอิฐที่มีแฟนผู้หญิงอยู่แล้ว

ก็รักนายเมฆมากมายอย่างไร้สาเหตุ  นายเมฆพอรับไม่ได้ก็ไล่นายอิฐออกไป นายอิฐก็กลับบ้านตัวเองไป (จริง ๆ น่าจะกลับตั้งนานแล้ว)

แต่ก็ยังคิดถึงนายเมฆคอยวนเวียนกลับมาหาตลอด ส่วนแฟนสาวนายอิฐก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงว่าแฟนเปลี่ยนไป

แล้วหนังก็มาเฉลยว่าจริง ๆ นายอิฐคบหญิงบังหน้า แล้วสุดท้ายไป ๆ มา ๆ นายเมฆมาเจอกับนายอิฐหน้าบ้านนายเมฆแล้วกอดจูบกันดูดดดื่มมาก ๆ

ในขณะนั้นเองแฟนสาวนายอิฐก็ตามมาเจอ แถมน้องชายกับแม่ยังผลัดกันชะโงกหน้ามาดู สรุปความแตก? ทุกคนรู้หมดเลยทั้งคู่เป็นเกย์

แล้วจากนั้นแม่พระเอกผูกคอตายเนื่องจากช้ำใจหลายอย่าง ทั้งเป็นเอดส์ ลูกชายเป็นเกย์ ลูกชายอีกคนขายตัว

แล้วอารมณ์ไหนไม่ทราบ สงสัยพระเอกอยากให้หนังจบซะที เลยตัดสินใจทำตามสัญญาจะพาน้องไปแม่ฮ่องสอน (ถ้าจำไม่ผิด) ตามสัญญา

เลยกะปิดบัญชีดำ ไปตามฆ่าคนจ้างฆ่านายอิฐ ลุย ๆๆ สุ้ไปมาพอเป็นพิธีก็ฆ่าได้สำเร็จ พอฆ่าสำเร็จ  ก็รีบไปหาน้องชายตัวเองที่รอที่สถานีรถไฟ สวนทางกับนายอิฐที่มาตามนายเมฆ ที่พอมาถึงพบศพคนที่จ้างฆ่าตัวเอง มีเมียคนที่ตายร้องไห้แค้นใจอยู๋ นายอิฐเลยโดนลูกหลงถูกยิงซะเลย ตอนแรกนึกว่าตาย

มาคลี่คลายว่าแค่ยิงไม่ถูก แต่โดนกระจกแทนแล้วสะเก็ดกระเด็นใส่ตา ตาบอดมันซะเลย
ส่วนนายเมฆโดนตำรวจจับต่อหน้าต่อตาน้องชาย และน้องชายนายอิฐก็ไปอยู่วัดพระบาทน้ำพุ (สถานที่ของคนโรคเอดส์) และไม่นานก็ผูกคอตายด้วยความอ่อนแอ

แต่ยังไม่วายเขียนจดหมายหาพี่ชายในคุกให้หนังมันโศกเศร้าอีก ยิ่งไปกว่านั้นนายอิฐที่ดีแสนดี ก็รอนายเมฆนอกคุก รอจนหัวหงอกเลย หัวหงอกผมขาวจริง ๆ รอจนแก่งั่ก ๆๆ พอออกมาเจอกันปุ๊ป ตามสูตรที่ต้องมีอุปสรรค นายเมฆก็โดนยิงซะงั้น แล้วนายอิฐก็หนีโศกเศร้าไปตายที่ญี่ปุ่นซะงั้น จบ..
  
เรื่องนี้ภาพสวย มุมกล้องสวย บทพูดดี แต่มีมากในบางฉากและพยายามยัดบทพูดลงมาในหนังจนผิดกาละเทศะ
นักแสดงหล่อดูดี ทั้งเรื่องถอดเสื้อโชว์ล่ำ เห็นก้นวับ ๆ แวม ๆ เลยยิ่งน่าดู สมกับเป็นหนังของพจน์ อานนท์ ที่ผู้ชายในหนังของเค้าทุกเรื่องหล่อทุกคน

แม้การแสดงของตัวเอกทั้งสองจะแสดงคล้าย ๆ ต้นไม้ก็ตาม แต่ก็หล่อซะอย่าง ถัว ๆ กันได้
ครอบครัวพระเอกในหนังมีชีวิตอนาจบัดซบ นักแสดงทั้งแม่และน้องชายพระเอกซึ่งหล่อแววตาเศร้า แสดงเก่งโดดเด่นกว่าตัวแสดงนำอีก

แต่ให้สรุปโดยรวม เป็นหนังที่ไปดูแล้วไม่เสียดายเงิน ข้อดีมีอย่างที่บอกไป มันทับถมข้อเสียเฉลี่ย ๆ กันได้ และทำให้เราติดตามดูเรื่อย ๆ ไม่ถึงกับหาวจนจบ เพราะฉะนั้นถ้าว่าง ๆ ก็จงไปอุดหนุนดู ไม่ดี แต่ก็ไม่เลว ถือว่าอุดหนุนหนังไทยแล้วกัน
 
ป.ล.มันไม่ใช่หนังตลก แต่อาจมีขำเพราะความพยายามจะซึ้ง แต่ก็มีซึ้ง มีฉากอารมณ์ด้วย ต้องลองดูเอง !!

For clips, see here