พ่อแม่ทั้งแก่ทั้งเหงา

ที่จะพูดถึงคือ ผมรู้สึกได้ว่าพ่อแม่ยิ่งแก่ ยิ่งหลง ๆ ลืม ๆ ยิ่งสุขภาพแย่ลง (โรคคนแก่ทั่วไป) ยิ่งขี้เหงา ยิ่งน้อยใจ ยิ่งต้องการลูกมากขึ้น ๆ

แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แต่การกระทำหลายอย่าง มันสื่อถึงความรู้สึกว่าพ่อแม่ต้องการลูกมาก ๆ กว่าเดิม
 
บางทีทำให้รู้สึกผิดลึก ๆ ไม่ได้ ที่เราไม่ได้ไปหาหรือใช้เวลากับพ่อแม่บ่อย ๆ  

ไม่รู้ว่าวัฒนธรรมฝรั่งเนี่ยมันต่างกับคนไทยมั้ย เพราะเห็นในหนังหรือเค้าพูดกันจะอารมณ์ประมาณว่า ตอนแก่ ๆ ต้องเลี้ยงตัวเอง ลูกหลานแยกตัวออกไป

แต่สำหรับคนไทย มันไม่ใช่ ลักษณะคือจะไม่เป็นเอกเทศที่รู้สึกว่าตัวเองจะต้องอยู่กันเองได้ จะต้องมีลูกเป็นตัวประกอบในครอบครัวด้วย.....ครอบครัวไทยโดยมากจะถูกฝังหัวให้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ตัวเอง ให้ดูแลเอาใจใส่ ซึ่งเป็นสิ่งดีแน่นอน

เพียงแต่ผมคิดว่า ผมไม่สามารถตอบสนองความต้องการของพ่อแม่ได้ เริ่มต้นจาก ผมไม่สามารถเปิดเผยได้ว่าผมเป็นเกย์ พ่อแม่เสียใจแน่นอน

แม้เราจะไม่ได้ทำผิดก็ตาม  ทำให้มีปมด้อยตามมาคือ ไม่สามารถแต่งงานได้ (อนาคตผมคงจะต้องกลุ้มใจเรื่องแต่งงานกับพ่อแม่มาก ๆ แน่ ๆ)
 
ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เพราะบอกตามตรงว่า ถ้าจะให้อยู่กับพ่อแม่จริง ๆ ผมก็เบื่ออออออ

แต่พอห่างก็สงสารเป็นห่วง และรู้ว่าไม่มีใครจะช่วยตอบสนองทางจิตใจพ่อแม่เราได้ นอกจากลูกเท่านั้น
 
เคยคิดว่า ถ้าพ่อแม่วันนึงเกิดโดนโจรปล้น หรือหัวใจวายหรือมีอุบัติเหตุไรในบ้าน จะมีใครช่วยได้ทันท่วงทีมั้ย
การติดต่อกันโดยมากก็คือทางโทรศัพท์ ซึ่งจัดว่าโทรหาไม่มากมายเลย
 
สรุปคือเป็นห่วงพ่อแม่ตัวเอง แต่ในทางปฏิบัติไม่สามารถช่วยเหลือพ่อแม่ได้ เพราะจะให้สละตัวหรือพยายามที่จะอยู่กับพ่อแม่มาก ๆ ก็ทำไม่ได้

ฟังดูแล้วไม่ค่อยดีเลย แต่มันคือความจริงที่น่าเศร้าชะมัด Y-Y