กลัวแม่ตาย

ถ้าอยู่ดี ๆ ไปบอกคนอื่น หรือแม้แต่คนในครอบครัวว่าเรากลัวแม่ตาย คนคงจะเห็นว่าผมประสาทไปเปล่า ๆ

แต่อยู่ดี ๆ ผมก็เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาอย่างฉับพลันจนรู้สึกใจหายกับความจริงที่ยังไงแม่ก็ต้องจากไปสักวัน
 
ปกติแล้ว แม่ผมอยู่ต่างจังหวัด ส่วนผมอยู่ที่กทม. แต่ว่าผมได้มีโอกาสไปอยู่กับแม่สักพัก ทำให้เกิดความรู้สึกกลัววูบขึ้นมาว่าแม่จะเป็นอะไรไป

ซึ่งความรู้สึกจริง ๆ ของผมยามปกติ คือ ผมรำคาญเวลาแม่บ่นเหมือนเดิมตั้งแต่เด็ก ผมไม่ชอบนิสัยและความเห็นและพฤติกรรมบางอย่างของแม่เหมือนเดิม

แต่สำหรับประเพณีในบ้านของผม แม่จะเป็นคนเผด็จการและจู้จี้ ไม่ชอบฟังความเห็นใคร ฟังดดูแล้วแม่ก็นิสัยไม่ดีนะเนี่ย

แต่แม่มีจิตใจที่ดีและแน่นอนว่ารักลูกจากใจ (มันแหงหละ อุตส่าห์เบ่งออกมาเอง) เพราะงั้นทำให้ข้อเสียของแม่มันดูน้อยมาก

แล้วแม่ก็คือแม่ที่ก็มีชีวิตของตัวเอง เหมือนกับผมที่วุ่นวายกับตัวเอง ผมเลยไม่ได้สนใจไรแม่หรอกปกติ
 
พอดีช่วงนี้แม่ป่วยและอาจต้องผ่าตัด ซึ่งถ้าไม่ผ่าตัดคือทรมานต่อไปจนทนไม่ไหวก็ต้องผ่าอยู่ดี

แต่ถ้าตัดสินใจผ่าตัดเลย ผลออกมาอาจเป็นอัมพาต หรือไม่หาย

หรือ หายแต่กลับมาป่วยอีก ซึ่งโอกาสกลับมาเป็นอีกค่อนข้างสูง เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงผลที่ออกมาก็ไม่มีทางไหนที่ดีแบบสมบูรณ์

การผ่าตัดมันเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับคนหนึ่งในครอบครัว ถ้าคิดสภาพว่าแม่ผู้เป็นผู้ดูแลตัวเองและเข้มแข็ง

เกิดผ่าตัดไปแล้วตาย มันคงง่ายสุด แต่ถ้าผลออกมาคืออัมพาต หรือก็คือการตายทั้งเป็น โอ้วว.....อย่าพึ่งไปคิดดีกว่า

เอาเป็นว่าแค่ผ่าตัดแล้วนอนพักฟื้นก็ไม่รู้จะจัดสรรเวลายังไงในการไปดูแลแม่จนกวาจะหายดีเป็นเดือน ๆ
คนในครอบครัวต่างก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำของตัวเอง ซึ่งสิ่งสุดท้ายที่แม่อยากทำ คือขอความช่วยเหลือจากลูก

แต่แม่อยากจะเป็นแต่ผู้ให้และไม่เป็นภาระอะไร เพราะส่วนนึงคือแม่ไม่อยากให้รบกวนให้ใครมาเฝ้าแม่
และไม่ต้องการให้คนมาเป็นกังวลกับตนเอง ขณะที่แม่กลับคิดถึงแต่คนอื่นในครอบครัว ยิ่งคิดก็ยิ่งจิตตก
 
แล้วเมื่อวานผมเกิดอาการรู้สึกวูบขึ้นมาว่าแม่แก่แล้ว เกิดแม่นอนไม่ตื่นขึ้นมาตอนเราไม่อยู่จะทำยังไงดี
เกิดแม่หยุดหายใจตอนกลางคืน ใครจะไปรู้ได้แล้วพาส่ง รพ.ทัน

คิดแล้วน่ากลัวมาก ๆ กลัวจนน้ำตาจะไหลออกมา ไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกที่ขี้ขลาดไปรึเปล่า

การตายมันคือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นในชีวิตของทกคน แต่ตอนนี้ผมกลัวอนาคตที่มันจะเกิดขึ้นจริง ๆ YY