ช่วงปรับตัว

ถ้าคุณเคยรักใครจริง ๆ ไม่ใช่แค่คำพูด คงจะเข้าใจความรู้สึกดี ว่าความสุขจากการที่ได้รักใครเป็นยังไง แต่เรื่องความสุขพูดไปคนก็จะอิจฉาเปล่า ๆ อิอิ พูดเรื่องในแง่ลบดีกว่า มีความสุขแน่นอนมันย่อมมาพร้อมกับความทุกข์เป็นสัจธรรมของโลก ตราบใดที่ยังไม่ใช่นักบวชหรือพวกบรรลุธรรม คงจะรักโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนมันยากมาก สำหรับผมรักแล้วก็ยังมีความคาดหวังว่าจะได้การตอบสนองกลับมาอย่างที่ต้องการ บางทีเรารู้สึกดี ๆ ด้วย ก็อยากให้แฟนรู้สึกดี ๆ แบบที่เรารู้สึกดี ๆ 

แต่มันคือคนอีกคน จะไปบังคับให้ทำแบบนั้นแบบนี้ถึงแม้เค้าจะทำตาม มันก็ไม่ใช่ความสุข เพราะความสุขจากแฟนต้องเป็นการกระทำที่เราได้รับการปฏบัติจากใจจริง ๆ ไม่ใช่การทำตามหน้าที่แฟนที่ดี บางครั้งมีคนด่าว่า แกมันไม่ได้เรื่อง หรือทำท่าหมั่นไส้รำคาญเรา ผมจะไม่รู้สึกอะไร (หน้าค่อนข้างหนา) แต่ถ้าเป็นแฟนของเราพูด มันรู้สึกเสียใจและรู้สึกมากกว่าคนอื่นหลายเท่า เพราะคนที่เราไว้ใจ มันเหมือนกับการโดนทำร้ายจากคนที่เรารักมันจะเจ็บกว่า

โดยศัตรูทำร้ายแน่นอน และผมพึ่งค้นพบว่าคนเรายิ่งอยู่ด้วยกันใช้เวลากันมากขึ้น แบบผมกับแฟน ข้อดีคือรู้จักตัวตน นิสัย จิตใจของกันและกันมากขึ้น แต่ข้อเสียมาก ๆ ก็คือ ทำให้เห็นข้อเสียของกันและกันมากขึ้น ๆๆๆ อีกทั้งความเป็นกันเอง เหมือนอารมณ์คนมันกันเองรู้กันแล้ว ทำให้เกิดอาการชิน การไม่ใส่ใจ เช่น สมมติ ถ้าเราพึ่งคบกันใหม่ บางทียังมีความเกรงใจ บางทีจะถามว่าไปกินข้าวไหนดี  บางทีพูดอะไรทำอะไรก็ระวัง กลัวไปทำไม่ดีใส่ แต่ถ้าคนมันกันเองแล้ว มันจะมึน ๆ ไม่ใส่ใจในอารมณ์รายละเอียด ของกันและกัน

แรก ๆ พูดอะไรก็อยากฟัง อยากคุย อยากเจอกันตลอดเวลา หลัง ๆ พูดอะไรบางทีรำคาญญญญ ไม่อยากฟัง บ่นอะไรวะเนี่ย บางทีวันนี้เหนื่อยแล้วไม่เจอหน้ากันบ้างดีกว่า อยากได้เวลาส่วนตัว เป็นต้น

ชีวิตคู่ของคนมันมักจะมีวัฎจักรแบบนี้ คือ ช่วงแรก รักมาก หลงมาก อะไรก็ดี หลัง ๆ แม้จะดีต่อกัน แต่ความรู้สึกที่หวือหวามันจะค่อย ๆ ลดลง ซึ่งคนมักจะเลิกกันเมื่อเบื่อหรือคิดว่าถึงจุดอิ่มตัว  ช่วงนี้ถ้าเราปรับตัวกันได้ยอมรับข้อดีข้อเสียความแตกต่างกันได้ มันก็จะทำให้เราอยู่ด้วยกันได้นาน ซึ่งผมก็หวังว่าผมจะมีวันนั้นเช่นกัน รักนี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยจริง ๆ ให้ตายเหอะ !!!