หมาน้อยของผม

ผมคิดว่าคนเราจะมีความรู้สึกพิเศษดี ๆ ให้กับสัตว์เลี้ยงได้แค่เพียงตัวเดียวในโลก สำหรับผมถึงแม้มีหมาให้เลี้ยงมากมาย แต่มีเพียงตัวเดียว  ที่ผมมีโอกาสได้เลี้ยงดู ได้ใกล้ชิด ได้รักและผูกพันและยังจำมาจนถึงบัดนี้ เวอร์จริง ๆ แต่รักจริง ๆ  

หมาของผมตัวนี้ตายไปหลายปีแล้ว ขนมันสีขาวสลวยน่ารัก หน้าตาน่ารักมาก ใครเห็นต้องเอ็นดู บ้านใครมีหมาต้องอิจฉา (หมาตูดูผู้ดีที่สุดในโลก) เคยมีคนมาขอให้มันไปผสมพันธ์ด้วย (ขอหมานะ ไม่ใช่ขอคน) เพราะมันน่ารัก  ขนสะอาด ไม่นุ่มมาก แต่สลวย ไม่ต้องหวีบ่อย ไปคลุกฝุ่น คลุกดินก็ยังปัด ๆ ขนแล้วสะอาด หาเห็บก็ง่ายมองง่าย  

นิสัยน่ารัก มีเอกลักษณ์ส่วนตัว มันชอบนอนดิ้น ๆ ตรงหญ้าทำท่าออดอ้อน เวลามันคันตัว มันก็จะนอนดิ้นๆๆ กับพื้นปูน น่ารักมากเลย มันเป็นหมามีความคิด เวลาเราไม่พอใจมัน มันงอนด้วย และชอบแสดงออกอาการงอนอย่างเห็น ๆ  

.....เวลามันอยากกินอะไร มันจะจ้องนิ่ง ๆ จนเราอาจใจอ่อนได้....มันเป็นหมาอภิสิทธิ์ที่ไม่ต้องถูกขังกรง เวลาเราเปิดประตูบ้าน เราต้องขังกรงหมา แต่มันจะเป็นตัวที่เราต้องตามใจ .......มันเป็นหมาที่ตัวเล็ก ๆ แต่ใจใหญ่มาก ๆ ไม่เคยเกรงกลัวใคร(หมา)หน้าไหน ถ้าเจอหมาแปลกหน้า 

แม้จะตัวใหญ่กว่ามันมาก มันสู้ไม่ถอย จนเราต้องแยกมันออกมา เพราะกลัวมันโดนกัดตาย เนื่องจากสังขารสู้ไม่ได้…มันมีความสามารถพิเศษ เพราะไม่ว่าจะกั้นรั้วยังไง เอาลวดมาขึงตรงรูถี่แค่ไหน มันก็ยังเล็ดลอดออกจากบ้านไปได้ และตกเย็น ๆ ถ้าหาไม่เจอ 

ไปดูได้ที่ประตูรั้วเลย มันนั่งเจ๋ออยู่หน้าบ้านด้วยความอดทน (ทำไมออกได้ แล้วเข้าบ้านไม่ได้หว่า) บางทีพ่อแม่ขับรถเข้าบ้านแล้วมันอาจเล็ดลอดไปตอนนั้น แล้วพอปิดประตูรั้ว 

มันแอบไปเที่ยวข้างนอก พอกลับมาไม่มีใครเปิดให้แล้วมันดึก ผมรู้ใจมันต้องแอบไปเช็คดูว่ามันเข้าบ้านรึยัง เพราะมีวันนึงฝนตกหนัก มันนั่งรอหน้าบ้าน น่าสงสารสุด ๆ....สมัยก่อนผมมีหน้าที่คลุกข้าวให้หมากิน ซึ่งเป้นหน้าที่ที่เต็มใจที่สุดเลย ทำให้รู้สึกใกล้ชิดกับมันทั้งยามกินยามนอนเลย อิอิ รักมันจนบางทีลูบมันแอล้วเห็นมันสบาย 

เลยลูบไม่หยุดจนเมื่อยแขนเมื่อยมือ จนมันรำคาญและแกล้งหลับคามือเลย หลายครั้งมาก น่าภูมิใจจริงเลย หมาไว้ใจจนหลับคามือ บางทีมันมีกรนเบา ๆ บางทีมีทำท่าฝันร้ายด้วย น่ารักที่สุด....วันนึงเห็นมันเดินขาเป๋ ใคร ๆ น่าสงสารมาก พลิกเท้ามาดู 

มันมีหนามตำ เกิดเป็นหมาลำบากจริง ๆ ถอนหนามเองไม่ได้....มันเป็นหมาที่อาบน้ำได้ง่ายมาก เพราะมันจำใจยอมไม่ดื้อ 

แต่ทำหน้าบูดนะ เวลาอาบหมาตัวอื่นต้องผูกโซ่ แต่เวลาอาบตัวนี้เอามานิ่ง ๆ แล้วจับเอาไว้เลย เพราะมันไม่มีแรงจะหนีจะสู้ อิอิ (ตัวมันเล็ก)...มันเคยทำท่าแปลก ๆ ไอ ๆ เอามือเกาปาก 

เหมือนเด็กมีไรติด แอบมองสักพัก มันถุยฟันตัวเองออกมา โอ้ ตื่นเต้นหมาถอนฟันเองได้ด้วย.......บางทีผมไปนอนหลับนอกบ้านตรงเปล จับมันวางตรงตักมันก็หลับปุ๋ยทั้งคนและหมาเลย....มันเป็นหมาที่เวลาผมทุกข์ ผมพยายามทำแบบในหนังคือระบายกะหมา 

แต่รู้สึกว่ามันรำคาญและทำหน้าเอ๋อว่าตูทำไร ทำไมร้องไห้ แต่มันก็อยู่ตรงนั้นให้เรากอดด้วยความจำใจ.....มันเป็นหมาที่ถือตัว ไม่ว่ามีหมาหน้าไหนมาใหม่ในบ้าน มันจะขู่แฮ่ ๆ ไม่ให้ใครมาเลีย มาดม ไม่เล่นกับใครทัง้นั้น เอาแต่คนอย่างเดียว หมาไม่เอาเลย........มันชอบเอากระดูกที่เราให้ไปซ่อนในดิน ถ้าเราแอบตามไปดู มันจะไม่ซ่อน แต่ถ้าเราแอบดูมันไม่ให้รู้ตัว 

มันจะขุดกระดูกฝังดินแบบในหนังเลย เพียงแต่มันฝังแบบตื้น ๆ โง่ ๆ ตามประสามัน........เวลามันปวดอึ มันจะไม่เคยให้ใครมอง ขนาดขี้ของมันยังอยากจะหาเจอเลย แอบไปขี้ตอนไหนตรงไหนก็ไม่ทราบ 

เก่งจริง ๆ ถ้าเราไปเห็นมันทำท่าเบ่ง มันจะหยุดอึทันทีจนกว่าเราไป .......สายตาของมันบ่งบอกถึงความรู้สึกนึกคิดและจิตใจได้อย่างดี มันไม่ใช่หมาโลน ๆ ซน ๆ แต่มันเป้นหมาที่นิ่งและสงบรักเจ้าของและคนเท่านั้น.......

เวลาอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ มันชอบให้เราปูฝ้าตรงพื้น แล้วมันจะมานอนดิ้น ๆ บนผ้าเช็ดตัวเอง.......มันอยู่กับผมจนผมเรียนจบ จนผมทำงาน จนมันแก่ชรา แต่มันยังทำหน้าเด็กอยู่ แต่สังขารยังไงก็หนีไม่พ้น 

แหมว่ามันจะป่วยมาหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ตาย จนในที่สุดมีอาการป่วยร้ายแรงซึ่งไม่รู้สาเหตุและเกิดจากอาการชราด้วยส่วนนึง มันนอนซม ตาลอย ต้องป้อนข้าว ต้องปักน้ำเกลือ จำใครไม่ได้....ผมมาอยู่ กทม แล้ว เศร้าไม่ได้ดูและ พอเสาร์อาทิตยันหยุดผมกลับไป มันตาลอย พอผมอุ้มมันขึ้นมามันฉี่พุ่งเลย 

เพราะปวดอยู่แล้ว แต่เดินไม่ไหว ต้องป้อนข้าว ต้องเช็ดอึที่ก้น เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้กับสัตว์เลี้ยงในความรู้สึกแบบเดียวกับคน 

แต่แล้วก็เหมือนปาฏิหาริย์ เพราะวันรุ่งขึ้น ตาที่ลอยกลับมีชีวิต และมันจำผมได้ มันพยายามเดิน ๆ กระเผลก ๆ ไปขี้เองได้ แม้จะยังเบื่ออาหารและไม่ยอมกินอะไรก็ตาม แล้วผมก็ต้องกลับมาทำงาน กทมตามหน้าที่ปกติ แต่ได้ข่าวมาจากที่บ้านว่าในที่สุดมันก็หายดี และดีใจที่ผมรู้อยู่ลึก ๆ 

ว่ามันคิดถึงผม และผมไปหามันแล้วมันก็พยายามหาย (พยายามเอาบุญคุณเข้าตัวเอง ฮ่า) แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ตายด้วยอายขัยของมัน แต่มันกลับตายด้วยยาเบื่อ 

ซึ่งมันยังคงนิสัยเดิมคือแอบออกไปข้างนอกแล้วเผลอไปกินยาเบื่อตาย  แต่ไม่เป็นไรคิดซะว่า ดีกว่าไปตายด้วยความทรมานกว่านี้ ถือซะว่าถึงแก่อายุขัยแล้วกัน แต่ที่แน่ ๆ มันเป็นหมาที่ผมรักที่สุดในโลก และคงไม่สามารถรักหมาตัวไหนได้อีก