เกิดเป็นคนต้องไม่เคยทำผิด

ตั้งแต่ผมเกิดเป็นมุนษย์มาเนี่ย ไม่เคยได้ยินใครยอมรับว่าตัวเองผิด หรือทำอะไรผิดในทันทีเลย ยิ่งเวลาเถียงกัน ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่พี่น้อง เพื่อน แฟน

รวมทั้งตัวของผมเอง มักจะมีปฏิกิริยาโดยอัตโนมัติที่จะอวดดีถือว่าตัวเองไม่ผิด ซึ่งขึ้นอยู่กับสถานการณ์นั้น ๆ  ว่าจะมีอารมณ์เถียงกลับฉอด ๆๆ หรือจะเงียบไป

ตัดรำคาญแบบไม่พอใจในจิตใจ  ผมเคยพยายามนิ่ง ไม่ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง และพบว่าเมื่อเรามองเห็นอีกฝ่ายหนึ่งช่างอวดดีเหลือเกิน แม้เราจะไม่โต้ตอบไปทางคำพูดหรือพยายามหาเหตุผลมาเถียง เพราะพูดไปถ้าอีกฝ่ายไม่เปิดรับฟัง มันก็เสียแรงพูด หลังจากเห็นได้ว่าเป็นการพูดกันแบบไม่รู้จบ คือจบไม่ดี คนละแนวคิด

คนละความรู้สึก เราเข้าใจอีกฝ่าย อีกฝ่ายเข้าใจเรา แต่ยังไงก็ตาม เราก็อยากให้อีกฝ่ายเปิดกระโหลกกะลามายอมรับฟังคนอื่นแบบเข้าใจจริง ๆ บ้าง และเมื่อผมคิดแบบนี้ บางทีผมก็จะคิดกลับไปอีกทีว่า ผมเองก็คงได้รับการคิดแบบนี้จากอีกฝ่าย ซึ่งมันก็คงรู้สึกแย่ไม่แพ้กัน เพราะฉะนั้นเวลาทำอะไรจงคิดถึงใจคนอื่น

ใจเขาใจเรา และตอนนี้ผมก็กำลังพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนที่เปิดกว้างและยอมรับฟังความคิดเห้นของคนอื่นจากใจ เพราะคนเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลง

อะไรของคนอื่นได้เลยจริง ๆ จนกว่าคนอื่นจะมีความอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เราเท่านั้น สิ่งที่ทำได้คือ เราต้องเปลี่ยนตัวเองให้ยอมรับบุคคลอื่น

ซึ่งการปฏิบัติจริงนี่มันยากชิบ!!!