Show him who's boss

A regular reader who posts bravely behind the name 'anonymous' has been offering me advice on what to do with my boyfriend.

For his own good, he says, I should force him out to get a job. I should give him a deadline, and if he fails to meet it, tell him to find a new home.

Anonymous was annoyed when I said I might have to negotiate with boyfriend Maiyuu before I visit the dentist next week. I want to make sure I have the money in hand when I go for my appointment.

I have asked Maiyuu to withdraw the money from our main account. For the sake of convenience, and because I like to 'empower' him with responsibility for the finances, he holds the ATM card.

If he does not give the money to me, I would have to use my own money, which would be silly, as I would rather keep that for when we really need it.

The anonymous reader reckons I lack the courage to upset him. He says I have fallen into an unhealthy relationship of co-dependency with my boyfriend, and that he should contribute financially, or get out.

Of course he should get a job, and help me pay the rent. It all sounds wonderful, in theory.

A few practical obstacles remain.

My boyfriend is gay. I can't expect him to cut up pig carcasses in a fresh market.

He has skills in particular areas, such as cooking, clothes-making and design.

I would like him to get a job which makes use of those skills...but at his age, and with his lack of qualifications, finding such jobs is hard.

If he does find such work, probably it will be through friends, not by knocking on doors.

Even if he gets the job of his dreams, it will be poorly-paid. The cost of getting to work and back will consume most of his earnings, and I will rarely see him.

But let's put that to one side. The farang critic says he must get a job!

Thanks to me, Maiyuu's days of flipping hamburgers at McDonalds, which he did when he first arrived in Bangkok years ago, are over.

That's me indulging him, Mr Anon would say. True, I wouldn't want to see him in such unrewarding work. But they wouldn't want him anyway - he's too old.

In any case, why should it be my job to lay down the law? Some foreigners appear to think that it is their duty, if not their right.

I have tried the confrontational approach. It makes him angry and does not always lead to an improvement.

I now try more subtle approaches, which over time I hope will achieve the same result.

Maiyuu owes it to himself to get a job and build a better life. If I fell under the Klong Toey bus tomorrow, he would have no home, no job, and no money.

If it was me, I would do whatever I could to make myself as financially independent as possible, for my own peace of mind.

I don't know how he lives with himself, knowing that his health and general welfare - whether he even has a roof over his head - depend on keeping this farang happy.

That's not a fair or satisfactory basis on which to run a relationship, and gives rise to Mr Anon's complaint that we have fallen into a co-dependency rut. Or to put it another way: Where is Maiyuu's self-respect?

That's the way foreigners think, anyway. My Thai boyfriend had a tough childhood. My upbringing in the West was privileged by comparison.

I don't really know what he thinks about financial independence, the power to make one's own decisions in life. He's never had much money. Before he met me, he went from job to job in different provinces, moving about the place with friends.

He would probably think independence was a great idea - if he thought it was possible to achieve.

Someone has to show him that with his skills and background, such goals are still attainable.

I hope that day comes for him - but it won't come if any sooner if I force him out to find a job he does not want.

I shall have to work on him in more subtle ways, which seem lost on some foreigners, whose first instinct when confronted with a Thai boyfriend who does not behave in the way they expect, is to lay down the law.

That might work in a relationship of equals, which each partner gives as good as he gets, and can afford to walk away.

But Thais from poor families do not always think of themselves in such terms, at least where the mighty farang is concerned.

I have education and money which my Thai boyfriend lacks. Mr Anon thinks I should wield the power which those advantages confer to get my way.

I wonder what would happen if Mr Anon should happen to end up with a noodle-cart worker for a mate rather than a tertiary-educated student, which he has at present.

Now, he can afford to insist on equality - if his Thai friend is prepared to pay his share, then he is showing respect to the farang.

Mr Anon has a Thai friend who reckons it's a good thing if a Thai date can pay his own way at least five times, to show he's 'serious' about the farang.

Not all relationships here fall into that tidy category. Just how much money do you think a poor Thai who left school at 15 or 16 can bring to the household?

Want him to 'pay his share' at the movies? Take me out for a meal, to show he really loves me?

Perform any number of other financial tests to show he genuinely cares?

I don't care for the farang money test. It's cheap, nasty and demeaning. Its advocates sound like outsiders...foreigners perpetually on the outside, looking in.

I wonder how the farang who advocates that his Thai dates jump through such hoops would feel if he was the one on the receiving end - told he must pay for this, pay for that, before he qualifies for the exalted status of 'boyfriend'.

Few Thais would insist that farang perform such tricks. They treat them with more respect.

Why gays make the best friends

Ten reasons why straight men should befriend gays. Here's a list left at the Pantip webboard. The author doesn't say if he's a guy or a girl...but judging by the last item on the list, he's probably gay.

1. He's a lively companion if you're going out.

2. He won't go after your girlfriend.

3. He will invite you out for exercise, which will improve your general shape and condition, and make you more attractive to women.

4. He will help you choose suitable women, because he can look at a woman and tell what she's like.

5. He will help you cool down when you get on edge, such as when you are in a tense encounter with other males...he will act as the middle-man, negotiating a sensible way out.

6. He will make you more interesting to women, by advising on how to improve your style and personal appearance.

7. He will make your room look more attractive, orderly and clean.

8. He will keep away closet gays who have only bad intentions.

9. He is happy to listen to your woes, whenever you want to unload.

10. When you're drunk and out to the world, he will give you pleasure. When you wake up the next day, you won't know anything happened.

Readers who left comments said the last item looked scary. One suggested an addition to the list:

11. He will look for opportunities to become more than just a friend, whenever you slip up...

Gnawing problem (2, final)

My Thai dentist was working on a patient when I dropped in, but came out when he heard my voice.

'Hello!

The dentist greeted me by name. He was wearing a mask, but I could tell he was happy to see me.

Aged in his 40s, he likes to talk about rental properties he owns in Bangkok.

I overhear these conversations while he worked on my tooth. He did not chat to me, but to his dental assistants, as he pokes about in my mouth.

'Suction..!'

Pause.

'I have found a new tenant for the place in Silom...'

Pause.

'Gauze...'

My partner boyfriend is unimpressed that I want to start seeing the dentist again.

'You are just looking for new excuses to spend money,' he said.

'Well, maybe you would like to go back to work to supplement our income?'

This did not go down well.

'Aren't you happy to spend time with me at home?' he asked sadly, as he pulled out a cigarette.

When I saw the cigarette, I knew I had touched on a sore point. Smokers like to light up when stressed.

'My boss now pays just B150 baht a day. If I go back to work, I will spend more money there than I do when I am home,' he said.

Hours later, as I travelled home on a bumpy bus after work, he sent me a text message asking me for B500, so he could cook something for us to eat.

'If you don't want to eat delicious food, then don't worry,' he said.

Since quitting full-time work two months ago, Maiyuu has stepped up his interest in cooking.

Before I left for work, I took a step back from possible confrontation.

'No one is putting pressure on you. I worry about you getting lonely at home, and falling out of touch with friends,' I said. 'Work can be fun, you know.'

The boyfriend rolled over and went back to sleep. The farang seemed happy, so why worry?

Still, I have nagging doubts - things I would like to get off my chest.

Let me put them in plain farang speak.

'Wanting to stay at home all day is not normal. Is this what you want from the rest of your life?

'Do you ever feel guilty when you watch me go out to work every day?'

'If ever I left this place, you would have no home, no job, and no money. Doesn't that worry you?'

Needless to say, I didn't ask him any of those things.

This is Thailand. Western standards do not apply. Here, I compromise and settle for second best, as it may be all I can get.

I will give Maiyuu money to cook, which is all the encouragement he needs to stay at home – if he lets me visit the dentist without complaint.

I visit the dentist in two weeks. I would like it to go smoothly. In particular, I would like to have enough money to pay the bill.

I have warned Maiyuu that I will need to pay a dental bill that day. If, come that time, Maiyuu refuses to withdraw the money I need, then I shall have to re-assess my generosity.

It probably won't happen that way, but we foreigners who like to fret and think too much can't help but worry. I hope for the best, but expect the worst.

กลัวแม่ตาย

ถ้าอยู่ดี ๆ ไปบอกคนอื่น หรือแม้แต่คนในครอบครัวว่าเรากลัวแม่ตาย คนคงจะเห็นว่าผมประสาทไปเปล่า ๆ

แต่อยู่ดี ๆ ผมก็เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาอย่างฉับพลันจนรู้สึกใจหายกับความจริงที่ยังไงแม่ก็ต้องจากไปสักวัน
 
ปกติแล้ว แม่ผมอยู่ต่างจังหวัด ส่วนผมอยู่ที่กทม. แต่ว่าผมได้มีโอกาสไปอยู่กับแม่สักพัก ทำให้เกิดความรู้สึกกลัววูบขึ้นมาว่าแม่จะเป็นอะไรไป

ซึ่งความรู้สึกจริง ๆ ของผมยามปกติ คือ ผมรำคาญเวลาแม่บ่นเหมือนเดิมตั้งแต่เด็ก ผมไม่ชอบนิสัยและความเห็นและพฤติกรรมบางอย่างของแม่เหมือนเดิม

แต่สำหรับประเพณีในบ้านของผม แม่จะเป็นคนเผด็จการและจู้จี้ ไม่ชอบฟังความเห็นใคร ฟังดดูแล้วแม่ก็นิสัยไม่ดีนะเนี่ย

แต่แม่มีจิตใจที่ดีและแน่นอนว่ารักลูกจากใจ (มันแหงหละ อุตส่าห์เบ่งออกมาเอง) เพราะงั้นทำให้ข้อเสียของแม่มันดูน้อยมาก

แล้วแม่ก็คือแม่ที่ก็มีชีวิตของตัวเอง เหมือนกับผมที่วุ่นวายกับตัวเอง ผมเลยไม่ได้สนใจไรแม่หรอกปกติ
 
พอดีช่วงนี้แม่ป่วยและอาจต้องผ่าตัด ซึ่งถ้าไม่ผ่าตัดคือทรมานต่อไปจนทนไม่ไหวก็ต้องผ่าอยู่ดี

แต่ถ้าตัดสินใจผ่าตัดเลย ผลออกมาอาจเป็นอัมพาต หรือไม่หาย

หรือ หายแต่กลับมาป่วยอีก ซึ่งโอกาสกลับมาเป็นอีกค่อนข้างสูง เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงผลที่ออกมาก็ไม่มีทางไหนที่ดีแบบสมบูรณ์

การผ่าตัดมันเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับคนหนึ่งในครอบครัว ถ้าคิดสภาพว่าแม่ผู้เป็นผู้ดูแลตัวเองและเข้มแข็ง

เกิดผ่าตัดไปแล้วตาย มันคงง่ายสุด แต่ถ้าผลออกมาคืออัมพาต หรือก็คือการตายทั้งเป็น โอ้วว.....อย่าพึ่งไปคิดดีกว่า

เอาเป็นว่าแค่ผ่าตัดแล้วนอนพักฟื้นก็ไม่รู้จะจัดสรรเวลายังไงในการไปดูแลแม่จนกวาจะหายดีเป็นเดือน ๆ
คนในครอบครัวต่างก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำของตัวเอง ซึ่งสิ่งสุดท้ายที่แม่อยากทำ คือขอความช่วยเหลือจากลูก

แต่แม่อยากจะเป็นแต่ผู้ให้และไม่เป็นภาระอะไร เพราะส่วนนึงคือแม่ไม่อยากให้รบกวนให้ใครมาเฝ้าแม่
และไม่ต้องการให้คนมาเป็นกังวลกับตนเอง ขณะที่แม่กลับคิดถึงแต่คนอื่นในครอบครัว ยิ่งคิดก็ยิ่งจิตตก
 
แล้วเมื่อวานผมเกิดอาการรู้สึกวูบขึ้นมาว่าแม่แก่แล้ว เกิดแม่นอนไม่ตื่นขึ้นมาตอนเราไม่อยู่จะทำยังไงดี
เกิดแม่หยุดหายใจตอนกลางคืน ใครจะไปรู้ได้แล้วพาส่ง รพ.ทัน

คิดแล้วน่ากลัวมาก ๆ กลัวจนน้ำตาจะไหลออกมา ไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกที่ขี้ขลาดไปรึเปล่า

การตายมันคือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นในชีวิตของทกคน แต่ตอนนี้ผมกลัวอนาคตที่มันจะเกิดขึ้นจริง ๆ YY

ตกงานเพราะเลือกงาน

ผมตกงานอีกแล้ว เพราะผมลาออกมาเอง การกระทำดูโง่ แต่รู้สึกว่าตัวเองทำถูกต้องนะ

ผมต้องหางานใหม่ ผมหาจากในเวปหางาน ผมรู้สึกว่าไหน ๆ ก็ออกจากที่เก่าแล้ว

อยากเลือกที่ดีที่สุดในความรู้สึกของเรา ผมอยากสมัครงานอีกสาย ในแขนงใหม่ที่ไม่เคยทำมา

โดยที่ต้องยอมทิ้งประสบการณ์เดิม แต่แล้วไง ผมก็อดทนทำมาเพราะเงินแม้จะไม่ชอบทำ

ผมเลยอยากลองหาอะไรใหม่ ๆ แต่ว่าการหางานครั้งนี้ค่อนข้างสบาย

เพราะผมหาไม่นาน ก็ได้รับการเสนองานมา และกลายเป็นผู้เลือก

แต่อะไรมันไม่ง่ายอย่างที่อยากได้เสมอ เพราะตัวเลือกของผมมีน้อยและคุณภาพไม่ดีเหลือเกิน

บริษัทที่รับผมเข้าทำงานแต่ละที่ เป็นห้องเดียวบ้าง คนทำงานสองคนพึ่งตั้งบริษัท

อีกที่เงินเดือนน้อยไป งานแบบที่ผมไม่ชอบ

อีกที่ไกลบ้านมาก อยู่เกือบนอกเมืองไปแล้ว  อีกที่ผมกำลังชั่งใจว่าจะเอาดีมั้ยเพราะเงินน้อย แต่ค่าคอมมิชชันสูง แต่กลัวขายไม่ได้

เลือกงานชิบตู ก็เลือกไง แต่ว่าคนมันเคยทำงานมาหลายที่ในระยะสามสี่ปี ประสบการณ์มีมาก ก็เลือกมาก ข้อแม้เยอะ

อยากได้ที่ดี ๆ มีข้ออ้าง และสุดท้ายนี้ผมก็พลาดไปทุกงานที่กล่าวมา เนื่องจากการปฏิเสธของตัวผมเอง

บางทีก็อยากจะท้อ แต่ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคนท้อแท้ ผมก็มีลิมิตว่าเวลาการตกงานจะหมดเมื่อไหร่

แต่ในความเป็นจริง เราเป็นผู้ร้องของาน เราจึงไม่สามารถกำหนดอะไรได้เองว่า เราจะไม่เอาบริษัทนั้น เพราะรอบริษัทนี้

หรือพูดง่าย ๆ ถ้าผมได้รับเข้าทำงานที่ผมไม่รู้สึกว่าพอใจมาก แต่มันก็คือความเสี่ยงและท้าทายว่า มันอาจจะดีกว่าที่เราคิด

ซึ่งถ้าผมปฏิเสธงานไปแต่ละที่ เพื่อรอสิ่งที่ดีกว่า แล้วเกิดสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมสมควรได้ ณ ตอนนี้ ผมได้ปฏิเสธมันไป ผมก็ย้อนมันกลับมาไม่ได้

และก็ไม่รู้ว่าจะมีที่อนาคตรับเราในเร็ววันรึเปล่า

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมต้องชั่งใจว่าจะเริ่มทำงานซะที โดยเสี่ยงกับงานใหม่ที่รายได้หรือหน้าที่งานไม่พอใจเราที่สุด

แต่มีโอกาสที่จะพอใจได้ (มองโลกในแง่ดี)

หรือว่ารับงานไหนก็ได้ที่เค้ารับเรา เพื่อจะได้พ้นสถานภาพของคนไม่มีงานซะทีวะ!! คิดไม่ตกอีกและ