เมื่อคนรู้จัก..... ยืมตังค์

หลายคนคงมีประสบการณ์เรื่องเงิน ๆ ทอง ที่เกี่ยวข้องกันกับคนอื่น บางทีเราไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่คนอื่นก็มายุ่งกับเราซะงั้น  แล้วก็แปลกดี คนที่เรายินดี เต็มใจจะให้ยืมเงิน เค้าก็กลับไม่อยากยืมเรา ส่วนคนที่เรารู้จักงั้น ๆ ไม่อยากให้ ไม่สนิท กลับมาขอยืมเงินเรา แถมพอจะยืมเล่นตื๊อจนเราอายเหมือนว่าเราเองทำความผิดมา ถ้าใจอ่อนให้ไปเนี่ย ก็จะเกิดอาการนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย เมื่อไหร่จะได้คืนว้า เอ... เค้าลืมมั้ยนะ ลำบากใจจริงเลย จะไปทวงเงินคืน (นี่เงินของตัวเองนะนี่) อารมณ์เหมือนเราติดหนี้เค้าซะเอง

ผมโชคดีมาก ๆ ที่มีเพื่อนที่ดีมาก ๆๆ และเป็นคนที่ผมสามารถยืมเงินได้อย่างสบายใจ เพราะมั่นใจว่าเค้าจะไม่ดูถูกเรา เพราะเพื่อนผมก็รู้นิสัยว่าผมจะไม่ยืมใครโดยไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน และผมคืนแน่นอน ขณะเดียวกันเพื่อนผมนี่ก็ออกจะประสาทนิดหน่อย (ดีเกิน) คือ ไม่อยากติดเงินผม บางทีกินข้าวกัน หรือทำไรต้องจ่ายไรไป ผมก็ปัด ๆ  เศษเงินจะได้คิดง่าย (ยิ่งฉลาดน้อย ๆ อยู่)  มันก็ไม่ยอม ๆ ๆ แถมอยากจะเลี้ยงแทน ต่างคนต่างไม่ยอม (ประหนึ่งเทวดามาจุติ เป็นคนดีประเสริฐทั้งคู่ ฮ่าๆ )  เวลามันชวนไปไหนที่ผมไปเป็นเพื่อน แต่เป็นธุระของมัน ค่ารถค่ากินมันก็ไม่ยอม ๆ จะพยายามออกให้ ผมก็ให้ไปตามสมควร แต่ก่อนก็เถียงมาก เกรงใจไง แต่เดี๋ยวนี้ก็เข้าใจอารมณ์เพื่อนนะ (อยากเลี้ยงตูเองนิ เชิญ อิอิ)

ไอ้ผมหละเป็นคนใจอ่อน เมื่อก่อน ใครยืมเงินก็มักจะให้ด้วยความเกรงใจ (โง่ นั่นหละ)  แต่มานึก ๆ ดูแล้ว รู้สึกแย่ (บางที ก็แค้นนะเนี่ย) เพราะคนบางคนที่มายืมผมเนี่ย ไม่ได้สนิทสนมอะไรมากเล้ย บุญคุณไรก็ไม่มี แต่การพูดจา การขอ การตื๊อ มักจะทำให้เราลำบากใจ บางทีสงสารก็แล้วไป บางทีไม่สงสาร แต่ให้ไปเพราะเหมือนเราติดหนี้แล้วต้องใช้เค้าอะ เกรงใจจริง ๆ เฮ้อ

บางทีเข้าใจมะ อารมณ์เราอยากได้เงินคืนมา บ่นกับเพื่อนก็แล้ว ก็ได้ความเห็นที่น่าช้ำใจกลับมาว่า “โง่เองนิ ให้ยืมเอง”หรือ “ปกติ คนนี้เค้าไม่เคยโกงใครนะ ยืมเราก็คืนทุกที”  ไอ้เราก็เซ็งสิ เอาก็เอาวะ จะทวงเลย ก็จำได้นิว่าตอนนั้นบอกจะคืนวันนั้นวันนี้ เดือดร้อนงั้นงี้ (แต่ทำไมตูเห็นมรึงใช้เงินฟุ่มเฟือยในด้านอื่นกว่าตูอีกนะเฟ้ย)  

โอ้โห พอไปทวง ถามแบบอ้อม ๆ นะ ทำพูดปัด ๆ เหมือนเราไปยุ่งเรื่องเค้างั้นแหละ บางคนก็คืนมาแบบว่าไม่เต็มจำนวน ให้ไปงั้นปัดรำคาญเรา แล้วก็หายไปเลย ความจำเสื่อมซะงั้น แล้วทำไมตูจำฝังใจเองวะเนี่ย ก็พยายามคิดปลอบใจตัวเอง เอาน่าทำบุญให้คนยากจนด้อยโอกาส (แหม แต่มองหน้ามันแล้วมันสมบูรณ์มีความสุขจิงนะ)  

วิธีแก้ก็ง่าย ๆ  คือ ไม่ให้ ๆ ๆ ไม่สน ไม่แคร์ ไม่ฟัง ไม่รับรู้เลย (เหมือนจะเป็นคนเลว แต่เค้ากล้ายืม เราก็ต้องกล้าใจแข็ง) เออ แต่บางคนเค้าเดือดร้อนจริง ๆ นะ ก็ลองคิดดูเอาและกัน ถ้าให้สบายใจ ก็จงทำ จริง ๆ ผมก็เผลอโง่ให้ยืมผิดคนแค่ในอดีตแค่นั้นแหละ แต่พอแก่แล้ว มีสติขึ้นมาหน่อย ก็ค้นพบวิธีแก้ง่ายที่สุดเลย ก็คือ ให้ยืมไปเหอะ ถ้าเรามีให้ ในจำนวนที่เราคิดว่า จะทิ้งไปเลย หรือก็คือถือซะว่ายกให้เปล่า ๆ คนที่ยืมเงินไม่ว่าเค้าจะดีหรือเลว  เค้าคงมีเหตุผลไรของเค้า ที่บางทีเราอาจจะฟังแล้วไม่ขึ้นเอาซะเลย แต่ถ้าเราถือซะว่าทำบุญเนี่ย ก็จะสบายใจ ไม่มีกังวลแน่นอน ขึ้นอยู่กับใจเรานั่นหละ

อ้อ อย่าลืม คือ ให้เค้าเปล่า ๆ แล้ว ก็จำในหัวด้วยว่าคนนี้หนะ มันยืมไม่คืน จะได้ไม่ให้อีก ทำบุญก็จริง แต่ให้ทำครั้งเดียวก็พอนะ (ป่าว แค้นนะ แค่จำไว้)

 เรื่องเงินทองอย่าเห็นว่าไม่สำคัญนะ เป็นของนอกกาย แต่กลับเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน และบางครั้งสามารถวัดนิสัยและตัดสินคนบางประเภทได้เลยหละ ^_^