ไรวะเนี่ย ตอนเรียนจบใหม่ ๆ แค่อยากทำงานมีเงินซื้อของอะไรเอง ไม่ต้องขอพ่อแม่ จะได้เป็นอิสระ
จะได้มีเงินเที่ยวใช้ชีวิตไปวัน ๆ
พอทำมาสักพัก ๆ ๆ เรื่อย ๆ ๆ ๆ กลับค้นพบว่า ความสุขที่เราต้องการจากการทำงาน มันมากกว่านั้น
น่าอิจฉาที่สุด คนที่มีความฝัน มีความชอบ ความต้องการรู้ว่าตัวเองอยากจะทำอะไร
มันทำให้มีเป้าหมายและสามารถกระทำเพื่อให้บรรลุเป้าหมายในการทำงานนั้นได้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ชีวิตมันก็ไหล ๆ ไปตามวัฎจักร หางาน มีงาน เบื่องาน ทำงาน
มันไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร เวลาหางานทีก็เคว้งคว้างตามสภาพไป อะไรสมัครได้ก็สมัคร โดยไม่รู้ว่าชอบทำอะไร
เป็นวงจรที่แย่มาก ๆ เคยโดนเพื่อนสอนว่า "ได้งาน ได้เงินเท่านี้ มันก็น่าจะมีความสุขแล้ว จะดิ้นรนทำไม เพื่อนหลายคนก็ตกต่ำกว่าเรา"
แต่มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่อิจฉาใคร หรืออยากได้ดีกว่าใคร แต่มันหาตัวเองไม่เจอและเป็นปัญหาชีวิตอย่างใหญ่หลวง
บางคนบอกว่า บ่น ๆ พูดถึงความเลื่อนลอย ไม่รู้จักทำอะไรจริง ๆ
ใช่ ก็บ่นจริง ๆ แล้วก็ทำอยู่ หมายถึงมีงานทำอยู่ ไม่ได้หนักหัวใคร
แต่ทำไมเราถึงหาความสุขในการทำงานของเราไม่เจอ บางคนบอกมันเป็นเรื่องปกติทุกคนต้องเบื่อ
ใช่การทำงานต้องมีเบื่อ มีท้อ แต่การไม่มีเป้าหมายอะไร มันทำให้ยากต่อการเดินหน้าต่อ
อิจฉา ๆ คนที่เกิดมาอยากเป็นครู แล้วก็ได้เป็น
คนที่เกิดมาอยากเป็นหมอก็ได้เป็น
คนที่เกิดมาอยากเป็นผู้พิพากษาก็ได้เป็น
แล้วเราอยากจะเป็นอะไรวะเนี่ย....ถ้าไม่รู้ แล้วจะมีวันได้เป็นมะเนี่ย! Y-Y
No comments:
Post a Comment
Comments are welcome, in English or Thai (I can't read anything else). Anonymous posting is discouraged, unless you'd like to give yourself a name at the bottom of your post, so we can tell who you are.